Projekty

Performance/działanie sceniczne, sen
2023
6 marca 2023 w Teatrze powszechnym Katarzyna Kozyra zorganizowała swoje spóźnione 60 urodziny. Zaprosiła na nie swoja rodzinę, przyjaciół i publiczność.

Performance
2021
„Fressen” eksploruje tematykę konsumpcjonizmu, pożerania siebie, wystawiania na pożarcie przez innych, uczta do której zaprasza Kozyra jest jej ofiarowaniem siebie, każdy może wziąć kawałek „jej” i zachować go w sobie.

Wideo, performance 
2018

„Sen córki Linneusza“ powstał w Uppsala, w ogrodach Karola Linneusza, słynnego szwedzkiego botanika żyjącego w XVIII wieku. W swojej pracy Kozyra wcieliła się w postać Elisabeth Christiny von Linné, zapomnianej córki Linneusza.

Cykl fotografii
2018
Na zdjęciach z serii Homo Quadrupeds nadzy mężczyźni są prowadzeni na smyczy przez kobiety w burce, które oswajają swoje instynkty. To nawiązanie do legendy o jednorożcu, w której tylko dziewica mogła oswoić dzikie zwierzę.

Instalacja wideo, film dokumentalny 
2012 – 2022
„Szukając Jezusa” to najnowszy projekt Katarzyny Kozyry, do którego punktem wyjścia była informacja o tzw. syndromie jerozolimskim — ostrym zaburzeniu urojeniowym, opisanym w medycynie dopiero w drugiej połowie XX wieku. Cierpiący nań chorzy, odwiedzający Ziemię Świętą, utożsamiają się z postaciami biblijnymi, najczęściej z Mesjaszem.

Projekt wizualny  
2010-2012
Artystka Katarzyna Kozyra objeżdża świat w poszukiwaniu samej siebie zapraszając widzów do wzięcia udziału w castingu… na nią sama. „Casting” rozpoczął się jako część innego projektu Kozyry – pełnometrażowego filmu autobiograficznego. Kozyra szuka Kozyry.

Film
2008

„Opowieść letnia” to barwna współczesna bajka, która w swym przesłaniu zawiera artystyczny „statement” Kozyry na temat roli i wartości pierwiastka męskiego w (jej) świecie. Posługując się maskaradą jako narzędziem ekspozycji, mierzy się z mitami, tabu i stereotypami płciowymi, dotykając szerszych, uniwersalnych prawd o ludzkiej naturze, inności, zachowaniach prywatnych i konwencjonalnych standardach piękna.

Seria wydarzeń artystycznych
2006-2008
Po najeździe na budapeszteńskie łaźnie, po nauce śpiewu operowego, striptizu, makijażu, po występnie w nocnym klubie i po wzięciu udziału w filmowej baśni w roli królewny, Kozyra postanowiła spełnić swoje kolejne marzenia, choć poza cyklem „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”. Marzenia związane z karierą zawodową.

Wideo i performans
2005
W interpretacji Kozyry tresurze są poddawani Nietzsche i Rilke (którego Lou Salomé również znała), a właściwie aktorzy – tancerze w maskach psów, lecz z wyrazistymi i rozpoznawalnymi rysami filozofa i poety. Projekt z Lou Salomé powstawał w czasie, gdy Kozyra realizowała „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”, widoczne jest zatem wzajemne przenikanie się obu projektów.

Instalacja wideo
2005
„Faces”, podobnie jak „Święto wiosny”, ma swoje korzenie w balecie. Praca przedstawia twarze tancerzy w nienaturalnym, hiperrealistycznym ujęciu, filmowane w odległości zaledwie kilkudziesięciu centymetrów, prezentujące skrajne emocje.

Cykl performansów, happeningów, filmów
2003-2006
Od 2003 roku Katarzyna Kozyra realizuje projekt W sztuce marzenia stają się rzeczywistością, obejmujący serię performansów, spektakli parateatralnych, happeningów z udziałem publiczności oraz filmów. Kozyra jest tu zarówno reżyserem, głównym aktorem, jak i tworzywem w rękach mistrzów-przewodników: Glorii Viagry i Maestra, którzy pomagają jej wcielać się w różne role.

Instalacja wideo
2002
Kozyra w tej pracy, patrząc z pozycji feministycznej, wykorzystuje szereg klisz zakodowanych w kulturze, odwołując się do obrazów i wyobrażeń męskości w naszej codziennej rzeczywistości.

Instalacja wideo
2002
Tytuł pracy „Kara i zbrodnia” jest parafrazą tytułu powieści Dostojewskiego. U Kozyry akt destrukcji sam w sobie jest karą. Artystka przygląda się nietuzinkowej i nie zawsze legalnej pasji mężczyzn związanej z działaniami paramilitarnymi. Maski na ich twarzach łagodzą efekt niebezpieczeństwa, nie odbierając im przy tym autentyczności.

Projekcja wideo oraz seria fotografii
2001
Praca składa się z trzech krótkich filmów wideo, które mogą być wyświetlane pojedyńczo („Dzidy”, „Ragazzi”, „Schody”) lub jako zapętlona projekcja. Oprócz filmów powstała niezależna seria fotografii.

Performans, instalacja wideo i fotografie barwne
2001
„Lekcja tańca” powstała na podstawie baletu „Pietruszka” Igora Strawińskiego i jest kolejnym przykładem zainteresowań Kozyry ciałem, choreografią baletem rosyjskim.

Instalacja wideo
1999-2002
Katarzyna Kozyra układa starszych ludzi w pozy zainspirowane choreografią Wacława Niżyńskiego. Artystka animuje – ożywia starych ludzi, wprawia ich ciała w ruch, sprawiając, że zaczynają wykonywać skomplikowane figury taneczne jednego z najtrudniejszych baletowych układów choreograficznych.

instalacja wideo
1999

Praca była prezentowana w Polskim pawilonie na 48 Biennale weneckim, którego kuratorką była Anda Rottenberg, a kuratorką wystawy Hanna Wróblewska. Katarzyna Kozyra otrzymała za „Łaźnię męską” honorowe wyróżnienie — jedną z najwyższaych nagród zdobytych dotąd przez artystów polskich na Biennale weneckim.

Instalacja wideo oraz seria kadrów
1997

Pierwsza z cyklu prac nagrywanych ukrytą kamerą w budapesztańskich łaźniach. Instalacja składa się z głównego ekranu wyświetlającego zapętloną czterominutową projekcję oraz pięciu monitorów prezentujących nieedytowane nagrania.

Instalacja fotograficzna
1996
In response to media attacks caused by the “Pyramid of Animals”, Kozyra creates „Olympia” Kozyra presents herself during chemotherapy, with a shaved head and without makeup, alluding to the canon of a once avant-garde painting, maintaining the full décor of the original and expanding the scene with an additional two frames and a film, instead of a lovely young woman.

Seria wielkoformatowych fotografii barwnych
1994 – 1998
To praca przejściowa – fenomen jej polega na tym, że doskonale widać tu pokłosie „Olimpii” (1996) i zapowiedź „Święta wiosny” (1999-2002), prac tak od siebie różnych. Modelkami artystki są kobiety starsze, zdeformowane, tak jak w „Olimpii”. To początek zainteresowania autorki starością, przemijaniem, formami i kształtami, możliwościami ludzkiego ciała i ciałem jako kostiumem oraz ograniczeniami jakie ono narzuca.

Wielkoformatowe fotografie barwne
1995 

Jeden z pierwszych wyrazów fascynacji Kozyry „ciałem nienormatywnym”. Modelem został przypadkowy mężczyzna – „człowiek bez twarzy”, którego artystka spotkała przypadkowo na Wisłostradzie jesienią 1995 roku.

Wielkoformatowe fotografie barwne
1995

Projekt składa się z czterech kwadratowych fotografii (200 cm x 200 cm). W 1999 roku, dwie z nich zostały zaprezentowane w formie billboardu w ramach wystawy zorganizowanej przez Galerię Zewnętrzną AMS na ekspozycji zewnętrznej w przestrzeni publicznej polskich miast. Billboard został poddany cenzurze ze względu na nagość oraz użycie symboli religijnych (krzyż i księżyc). 

Rzeźba naturalnych rozmiarów, wideo oraz oświadczenie artystki
1993 
Praca dyplomowa Katarzyny Kozyry, wystawiona na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Praca składa się z czterech wypreparowanych zwierząt: konia, psa, kota i koguta oraz wideo dokumentującego proces usypiania i ściągania skóry z konia. Integralną częścią pracy jest komentarz napisany przez artystkę.

Fotografie czarno-białe
1992
Katarzyna Kozyra fotografowała swojego przyjaciela i współlokatora, Andrzeja Karasia, artystę o charakterystycznej posągowej urodzie. Kozyra była zafascynowana tym jak jej model przybierał kobiece pozy. To pierwsza praca, w której ujawnia się zainteresowanie artystki zamianą płci.

Rzeźby
1991
Praca pochodzi z okresu studiów Kozyry na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Tradycją na uczelniach plastycznych jest współpraca z modelem i rysowanie, malowanie czy rzeźbienie aktów.