W SZTUCE MARZENIA STAJĄ SIĘ RZECZYWISTOŚCIĄ

Cykl performansów, happeningów, filmów

2003-2008

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Od 2003 roku Katarzyna Kozyra realizuje projekt W sztuce marzenia stają się rzeczywistością, obejmujący serię performansów, spektakli parateatralnych, happeningów z udziałem publiczności oraz filmów. Kozyra jest tu zarówno reżyserem, głównym aktorem, jak i tworzywem w rękach mistrzów-przewodników: Glorii Viagry i Maestra, którzy pomagają jej wcielać się w różne role. Jednak zarówno w przypadku Glorii, berlińskiej drag queen, dla artystki – wzoru „prawdziwej kobiecości”, jak i Maestra, nauczyciela śpiewu operowego Grzegorza Pitułeja – świat, w który wprowadzają swoją uczennicę jest pełen sztuczności, konwencji i pozy. Takie też staje się każde z artystycznych wcieleń Kozyry – diwy operowej, drag queen, Olimpii z opery Offenbacha czy bajkowej Królewny Śnieżki.

Hanna Wróblewska

[w kat.:] Katarzyna Kozyra. In Art Dreams Come True, Hatje Cantz, BWA Wrocław 2007, s. 71

 

 

 

W skład cyklu wchodzą:

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 

NON SO PIU

Instalacja z cyklu „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”

2004

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS TECHNICZNY

 

Dziesięciokanałowa instalacja wideo (kolor), loop, 4:3 PAL, dźwięk; filmy mogą być także pokazywane jeden po drugim na jednym ekranie:

 Trailer, 3’23”                  Kitkat, 15’2″

Backstage, 10’02”             Maestro, 1’07”

      Callas, 6’32”                  Make-up, 11’57

  Clubs, 6’40”                  Sven, 10’34”

          Devil 3’16”                  Shopping, 3’44”

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

DEMO

 

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS

Ta wielokanałowa instalacja – pierwsza praca w ramach projektu „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością” – pokazuje próby przeniknięcia artystki w obce, acz fascynujące dla niej światy, po których przewodnikami są Gloria Viagra (berlińska drag queen) i Maestro (śpiewak operowy). Głównym zadaniem Glorii ma być pomoc artystce w odnalezieniu w sobie „kobiety”, której – według artystki – ideałem czy wcieleniem jest właśnie Gloria, czyli przebrany za kobietę Michel. Maestro – zawsze sztuczny, w życiu i na scenie, uosabia świat opery, wysublimowanych uczuć i emocji, wyrażanych w sposób umowny i potęgujący poczucie sztuczności – śpiewem. Artystka uczy się śpiewu klasycznego, by zdobyć umiejętność wyrażania uczuć głosem, opanowując zadane przez Maestra arie, m.in. arię Cherubina z „Wesela Figara”. Wideo instalacja składa się z pokazywanego na dużym ekranie trailera oraz dziewięciu filmów pierwotnie pokazywanych – jakby w labiryncie – każdy w swojej niewielkiej przestrzeni przysłoniętej kurtynami. Tytuł pracy pochodzi z arii Cherubina z „Wesela Figara” Mozarta („Nie wiem kim jestem, co robię…”). Praca ta rozpoczęła w sumie prawie sześcioletnią naukę i pracę Kozyry z Maestrem, a także zapoczątkowała cały cykl prac „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”, w którym Kozyra starała się odpowiedzieć na postawione, w tym swoistym wprowadzeniu do projektu, pytania.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Produkcja:

Katarzyna Kozyra.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

KOSZMAR

Performans z cyklu „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”

2004

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS TECHNICZNY

 

Jednokanałowe wideo (kolor), 4:3 PAL, czas: 4’26”, dźwięk.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

DEMO

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS

„Koszmar” to początek pracy Kozyry z nowymi formami wyrazu. Artystka zaprosiła do udziału w swoim projekcie publiczność, siebie równocześnie wystawiając na próbę; film utrzymany jest w konwencji snu, Kozyra występuje w nim naprawdę i naprawdę nie potrafiąc śpiewać staje na scenie w roli profesjonalnej śpiewaczki. Z początku wszystko odbywa się jak podczas zwykłego przedstawienia operowego. Jednak nagromadzenie dziwnych zdarzeń potęguje wrażenie uczestnictwa w czyimś męczącym koszmarze. Każdy akt pogłębia dramat śpiewaczki, która nie umie śpiewać, nie zna tekstu, a przesadnie elegancka publiczność nie zwraca na nią uwagi. Odtrącona nawet przez swojego Maestra i zastąpiona w końcu lepszą śpiewaczką, płonie na stosie ze wstydu.

W pracy można usłyszeć fragmenty „Voi che Sapete” z „Wesela Figara” Mozarta.

Performans odbył się w Teatro Sociale w Trydencie.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Produkcja:

Galeria Civica d’Arte Contemporanea, Trydent,

Centro Audiovisivi Della Provincia Autonomio di Trento,

Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa,

Katarzyna Kozyra.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

KWADRANS

Performans oraz wideo z cyklu „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”

2004

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS TECHNICZNY

 

Jednokanałowe wideo (kolor), 4:3 PAL, czas: 12’43”, dźwięk:

I: Lekcja śpiewu: 6’32”,

II: Fascynacja Glorią: 5’28”,

III: Fortepian w Trydencie: 4’25”

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

DEMO

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS

Performens „Kwadrans” miał charakter prywatnego (choć odbywającego się na scenie) spotkania artystki (uczennicy)i Maestra (nauczyciela). Zaproszona publiczność uczestniczy w przeglądzie trzech krótkich (pięciominutowych) filmów wideo powstałych na różnych etapach tego złożonego projektu jakim jest cykl „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”. I: „Lekcja śpiewu” – między artystką a Maestrem – od wzajemnej fascynacji po niechęć i antagonizm, wynikające z relacji przypominających kata i ofiarę. II: „Fascynacja Glorią” – artystka wraz z Maestrem śledzą wracającą z koncertu piosenkarkę. III: „Fortepian w Trydencie” – senne marzenie artystki. Filmy mogą być pokazywane jako pojedyncze kanały lub zapętlone na jednym. Rejestracja późniejszego performensu „Kwadrans” stanowi osobne nagranie.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Produkcja:

Carnegie International, Carnegie Museum of Art, Pittsburg,

Galeria Civica d’Arte Contemporanea, Trydent,

Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa,

Katarzyna Kozyra.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

POJAWIENIE SIĘ JAKO KLON GLORII VIAGRY NA WERNISAŻU WYSTAWY „ABOUT BEAUTY”

Krypto-performance z cyklu „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”

2005

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS TECHNICZNY

 

Jednokanałowe wideo (kolor), 4:3 PAL, czas: 5’34”, dźwięk, wersja językowa: niemiecki.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

DEMO

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS

Na wernisażu grupowej wystawy „About Beauty” w berlińskim Haus der Kulturen der Welt, na której pokazywano m.in. „Święto wiosny” Kozyry, artystka pojawiła się wraz ze swoją nauczycielką i mentorką – berlińską drag queen i dj – Glorią Viagrą. Obie były ubrane i wystylizowane na swoistego rodzaju klony czy siostry – bliźniaczki. Kozyra swym zachowaniem i wyglądem zdawała się potwierdzać, że jest pilną uczennicą w pobieranych od Glorii Viagry lekcjach „prawdziwej kobiecości”, stanowiących jeden z elementów projektu „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”. Nierozpoznana niemal przez nikogo jako artystka – Kozyra, pozowała z Glorią do zdjęć i udzielała wywiadów, traktując swoje pojawienie się w nowym wcieleniu jako swoiste „wydarzenie artystyczne”.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Produkcja:

Katarzyna Kozyra. 

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 

W HOŁDZIE GLORII VIAGRZE. PRZYJĘCIE URODZINOWE

Wydarzenie squotowane z cyklu „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”

2005

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS TECHNICZNY

 

Jednokanałowe wideo (kolor), 4:3 PAL, czas: 4’32”, dźwięk.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

DEMO

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS

Na urodzinach Glorii Viagry – berlińskiej drag queen – Kozyra wystąpiła na scenie w berlińskim klubie Big Eden, przed klubową publicznością, jako niespodzianka dla jubilatki, w przerwie jej koncertu. Wystylizowana na podobieństwo Glorii, niemal jak jej klon, ubrana w podobny strój, w butach na wysokim obcasie, w mocnym scenicznym makijażu i peruce, zaśpiewała dla Glorii piosenkę z repertuaru Robbiego Williamsa („Let Me Entertain You”), a następnie wykonała striptiz. Ku dezorientacji rozgrzanej publiczności, w ostatnich kluczowych momentach swojego art-performansu-striptizu, artystka ukazała się naga, jedynie w pończochach, z torebką przerzuconą przez ramię, ze sztucznym penisem, którego zresztą po chwili „zdjęła” i schowała do torebki. Podobnie jak w innych realizacjach z cyklu, także w tym performansie występują zaanektowane przez artystkę elementy, zaczerpnięte z innych poetyk i gatunków.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 

Produkcja:

Katarzyna Kozyra. 

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

KONCERT NA FASADZIE

Zegarowy performans z cyklu „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”

2005

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS TECHNICZNY

Jednokanałowe wideo (kolor), 4:3 PAL, czas: 4’42”, dźwięk.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 

DEMO

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS

Fassadenconcerto – czyli „fasadowy koncert”, czy też „koncert na fasadzie” odbył się 7 lipca 2005 roku przy okazji otwarcia wystawy „Teatr niemożliwy” w wiedeńskim Kunsthalle. Na fasadzie budynku, na placu muzealnym, w Museumsquartier – dzielnicy muzeów, niemal co godzinę – od 10 do 20 (z przerwą miedzy 14 a 16) z portyku dawnych stajni królewskich, na wysokości pierwszego piętra, wysuwała się pomalowana w niebieskie paski budka, z której Maestro „wyprowadzał” Kozyrę. Artystka, niemal za każdym razem ubrana w inną suknię, (inspirowaną geometryzującymi kostiumami Oskara Schlemmera) odśpiewywała, raz lepiej, raz gorzej pod dyktando dyrygującego nią Maestra, ciągle tę samą arię Królowej Nocy z „Czarodziejskiego fletu” Mozarta. Widzami i słuchaczami tych koncertów byli przede wszystkim liczni, przypadkowi turyści, wizytujący pobliskie muzea i odpoczywający w kilku kawiarniach na placu. Efekt mechanicznej, zegarowej kukułki podkreślał, a jednocześnie podważał, planowy brak precyzji: aria za każdym razem brzmiała nieco inaczej, kostiumy były celowo „niedoskonałe”, a „kukułce” nigdy nie udało się wyjść z budki o równej godzinie. Artystka łączyła tu w dowolny sposób i mieszała elementy wybrane z różnych poetyk oraz realności.

 

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Produkcja:

Kunsthalle, Wiedeń, Katarzyna Kozyra.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

MADONNA

Performans z cyklu „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”

2005

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS TECHNICZNY

Jednokanałowe wideo (kolor), 4:3, PAL, dźwięk:

Madonna z Pelago: 4’03”

Madonna z Ratyzbony: 5’32”.

Seria fotografii barwnych: Ela Białkowska, 150 x 120 cm każda, c-print, copyright: Katarzyna Kozyra

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

DEMO

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS

Miejscem pierwszej procesji było Pelago – niewielkie toskańskie miasteczko i otaczające je pobliskie wzgórza. Wydarzenie łączyło elementy zaczerpnięte z religijnej procesji oraz ludowego, wędrownego festynu. Czterech mężczyzn niosło na czymś w rodzaju feretronu – lektyki figurę wzorowaną na jednym z ikonograficznych przedstawień Madonny na półksiężycu, lecz o twarzy – masce Kozyry, która trzymała rozłożoną parasolkę w ręce. Procesję prowadził Maestro ubrany w szczurzą maskę i kardynalską, purpurową sutannę, poruszając się tanecznym krokiem w rytm puszczanej z przenośnych głośników arii Olimpii z „Opowieści Hoffmana” Offenbacha. Po dotarciu na wzgórze, figura zniknęła, a zebranym ukazał się szybujący do nieba jedynie błękitny płaszcz. W tym samym momencie na wzgórzu pojawiła się Kozyra ubrana jak kokota, w wydekoltowanej wieczorowej sukni, z piórami na głowie, przesadnie mocno wymalowana. Pod dyktando Maestra – ciągle w purpurze – wykonała do podsuniętego mikrofonu arię Królowej Nocy z „Czarodziejskiego fletu” Mozarta.

Druga odsłona  tego wydarzenia została zorganizowana później w Ratyzbonie, gdzie procesja płynęła na statku Renem do Walhalli.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Produkcja:

Fondazione Lanfranco Baldi, Museum Ostdeutsche Gallerie, Katarzyna Kozyra.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

DIWA. REINKARNACJA

Performans z cyklu „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”

2005

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS TECHNICZNY

Jednokanałowe wideo (kolor), 4:3 PAL, dźwięk:

Warszawa: 8’07”

Londyn: 9’59”.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

DEMO

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS

Publiczności, oczekującej na pojawienie się artystki, ukazała się najpierw projekcja – przedwojenne zdjęcie diwy sfotografowanej w klatce z lwem – której towarzyszyła odegrana z płyty analogowej uwertura do jakiejś arii. Po powolnym zniknięciu (wygaszeniu) obrazu, na scenę wniesiono (w początkowo przysłoniętej tkaniną klatce) artystkę – tym razem przebraną w kostium grubej kobiety. Cielesny kostium – ze specjalnej pianki – zrobiony był według odlewu autentycznego ciała. Całkowicie „schowana” w tym kostiumie artystka wykonała, przy akompaniamencie Maestra, arię Olimpii – bezdusznej lalki z „Opowieści Hoffmana” Offenbacha. Jak widać na filmie z performensu, usta diwy się nie poruszają, wydobywa się tylko głos, który jest ledwo słyszalny dla publiczności, którą oddziela od artystki podwójna klatka. Kozyra uwięziona w tej metalowej konstrukcji, jak i ciele, jest instruowana przez mężczyznę, Maestra, surowego nauczyciela, który ją publicznie karci.

Kozyra wcieliła się w rolę diwy dwukrotnie. Po raz pierwszy w warszawskim Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, po raz drugi w londyńskim Barbican Art Centre.

 

Bohaterka tego projektu (Diwa) pojawia się także w pracy „Cheerleaderka”.

Praca znajduje się w kolekcji Muzeum Narodowego we Wrocławiu.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Produkcja:

Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Barbican Art Centre, Londyn, Instytut Polski w Londynie, Katarzyna Kozyra.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPOWIEŚĆ ZIMOWA

Film z cyklu „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”

2005 – 2006

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS TECHNICZNY

Jednokanałowe wideo (kolor), 4:3 PAL, 11’42”, dźwięk.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

DEMO

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS

„Zimowa opowieść”, kolejna część cyklu „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”, została zrealizowana w konwencji filmu. Jest to film, w którym po raz pierwszy spotykają się ze sobą na jednym planie oraz w równorzędnych rolach i Gloria Viagra, i Maestro, walczący o duszę oraz ciało swej uczennicy – Kozyry. Uczennicy, która tu przeobraża się w kogoś w rodzaju królewny Śnieżki żyjącej w dziwnym pensjonacie w środku lasu, w towarzystwie krasnoludków. Film powstał, z „niedomkniętą”, jakby do końca niesprecyzowaną fabułą. Zdaje się łączyć oraz mieszać nie tylko różne mity i opowieści, ale również różnorodne stylistyki filmowe: horror z melodramatem i elementami komedii, uwspółcześnioną baśń z filmem kostiumowym, czy musical z operą i operetką. Ta „fabuła” jest jednocześnie „dokumentem” klęski, dokumentem zmagań artystki usiłującej siebie i wszystkich dokoła wtłoczyć w pewną konwencję, tak by ją z hukiem rozsadzić.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Produkcja:

BWA Jelenia Góra, BWA Wrocław, Teatr Cinema, Piechowice – Michałowice, Katarzyna Kozyra.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

IL CASTRATO

Performans oraz film z cyklu „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”

2006

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS TECHNICZNY

Jednokanałowe wideo (kolor), 4:3 PAL, dźwięk:

performans: 9’40”

film: 16’00”.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

DEMO

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS

Praca „Il Castrato”, utrzymana w niemal teatralnej formie jednoaktowej opery barokowej, została wyprodukowana na gejowski festiwal Gender Bender. Jej finał to scena kastracji na wyłowionej z tłumu przez Maestra i Glorię Viagrę drag queen – Kozyrze. Rozebrana z sukni i peruki „odzyskuje” swój androgeniczny wygląd, a sztuczny korpusik i genitalia nadają jej sylwetkę młodego chłopca. Po tej scenie rozgrywanej przez tych, którzy podczas realizacji cyklu „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”, którego „Il Castrato” jest częścią, mieli uczyć artystkę „kobiecości”, Kozyra śpiewa „Ave Maria” Schuberta, by na końcu odjechać, siedząc nienaturalnie wyprostowana na białym koniu. O ile w poprzednich projektach z cyklu Kozyra usiłuje się wcielić, przemienić, przebrać w kobietę – księżniczkę – gwiazdę, to w tym epizodzie powraca do swojego chłopięcego wyglądu, by dokonać na sobie niemal dosłownej kastracji i postawić pytanie o to czy płeć nie jest jedynie kostiumem?

Równocześnie z przygotowaniami do performensu w innej przestrzeni, barokowego teatru – Teatro di Villa Mazzacorati, z iluzjonistyczną dekoracją z epoki, powstawały zdjęcia do filmu „Il Castrato”.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Produkcja:

Gender Bender, Daniele del Pozzo. 

Fondazione del Monte di Bologna e Ravenna, Comune di Bologna – Settore cultura, Provincia di Bologna – Assessorato alla cultura, Regione Emilia Romagna – Assessorato alla cultura, Istituto di Cultura Polacco, Sig. Albrenti, Movieland, Sartoria Teatrale Alberani, La Tura di Piero, Associazione Cultura e Arte Sel 700, Cassero Gay & Lesbian Center.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

CHEERLEADERKA

Wideoklip z cyklu „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”

2006

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS TECHNICZNY

Jednokanałowa projekcja (kolor), 16:9 PAL, czas: 4’30”, dźwięk, wersja językowa: angielski.

Seria fotografii kolorowych: Marcin Oliva Soto, 70 x 100 cm każda, lambda na dibondzie przykryte plexi 3mm, copyright: Katarzyna Kozyra.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

DEMO

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS

„Cheerleaderka” to muzyczny wideoklip z serii „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”, w którym Kozyra interpretuje piosenkę Gwen Stefani „What Are You Waiting For?”. Bawiąc się kliszami kobiecości i męskości artystka tym razem wciela się w rolę gwiazdy pop-rocka, w teledysku odgrywającej rolę cheerleaderki w męskiej, sportowej szatni. Kozyra wykonująca ewolucje taneczno-akrobatyczne (według choreografii Anny Godowskiej), z pomponami i w krótkiej, białej spódniczce usiłuje zainteresować sobą skoncentrowanych raczej na własnych sprawach, przebierających się po treningu sportowców. W tym krótkim teledysku o przewrotnej fabule, pojawiają się także nawiązania do wcześniejszych prac Kozyry: „Łaźnia męska” czy „Diwa. Reinkarnacja”.

W chórkach występują kuratorki i dyrekcja Zachęty – Narodowej Galerii Sztuki (Warszawa), gdzie teledysk był kręcony.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Produkcja:

Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa, Katarzyna Kozyra.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPOWIEŚĆ LETNIA

2008

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS TECHNICZNY

Jednokanałowe wideo (kolor), 16:9 PAL, 19’56”, dźwięk.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 

DEMO

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 

OPIS

Blisko dwudziestominutowy film: „Opowieść letnia” powstał w 2008 roku i kończy wielowymiarowy, składający się ze zróżnicowanych odsłon, cykl: „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”. Ponieważ jest to odcinek ostatni, logiczne będzie, jeśli zaczniemy od końca filmu. No więc czytamy tam, że żadna z występujących w filmie osób nie ma związku z żadną bajką. Czytamy tę informację i śmiejemy się w duchu, bo – formalnie rzecz biorąc – nakręcona przez Katarzynę Kozyrę historia jest jak bajka. I już na pierwszy rzut oka kojarzy się ze „Śpiącą królewną”: pracowite karliczki przypominają siedmiu krasnoludków (chociaż karliczek jest pięć), małe łóżeczka w domku są takie same jak w baśni braci Grimm, Maestro, którego otruto zostaje przywrócony do życia pocałunkiem. W baśni Śnieżkę ze snu wybudza mężczyzna. Tu kobieta. Ale czy na pewno? U artystki nic nie jest takie, jakie się wydaje. Seksowna dama jest kimś innym… Wzór „prawdziwej kobiety”, Gloria Viagra, jest mężczyzną. Zadbane karliczki żyjące w swojej Arkadii nie są uosobieniem ładu i spokoju. A więc w tej filmowej przypowiastce filozoficznej przybranej w kolorową bajkę nic nie jest proste ani wprost. Zdarzenia straszne kontrastują z sielskimi obrazkami i powolnym rozwojem fabuły. Czyściutkie ubrania postaci – z bryzgającą krwią zabijanych. Niezrozumiały język, którym posługują się aktorzy z jednym zdaniem po polsku, niepochlebnym zresztą dla mężczyzn. I przemian ciąg dalszy: Katarzyna Kozyra początkowo pojawiająca się jako kobieta próbująca dostosować się do karliczek i ich życia, przeistacza się w czarodziejkę wymierzającą surową karę za zbrodnię. Historia pozwala na wiele interpretacji. Pozwala na prowadzenie poważnych dyskusji na tematy najistotniejsze, jak np. tolerancja między ludźmi albo prawdziwa Sztuka.

Jawaka

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Koniec marzeń – Katarzyna Kozyra w Berlinie

Marcin Krasny

“Obieg”, 5.12.2008

W sielankowej scenerii rodem z klasycznych animowanych bajek Disneya krzątają się karlice, dbając o przydomowy ogródek. W tę idylliczną atmosferę wkracza nagle troje głównych aktorów serii W sztuce marzenia stają się rzeczywistością: drag queen Gloria Viagra, Maestro oraz sama Kozyra w kostiumie wzorowanym chyba na stroju Królewny Śnieżki bądź Kopciuszka (nie ma to większego znaczenia, skoro pod koniec filmu pojawia się napis sugerujący, że wzorem dla tej historii nie była żadna konkretna bajka).

Troje gości przyjętych zostaje z całą serdecznością, na jaką stać małe gospodynie. Viagra oddaje się toalecie, samozadowoleniu i błogiemu lenistwu, Maestro daje pokazy wokalne – piękne, choć całkiem dla karlic bezużyteczne, natomiast Kozyra ochoczo przystępuje do pomocy gospodyniom, po raz kolejny przejmując stereotypowo kobiece role. W pewnym momencie cierpliwość gospodyń się kończy. Wygląda na to, że mają dość śpiewu Maestra i usługiwania Viagrze. Czary goryczy dopełnia obsikana przez Viagrę muszla klozetowa oraz zakłócający śpiew ptaków wokal Maestra. Karlice chwytają ostre narzędzia, wdziewają ochronne foliowe fartuchy i przystępują do rzezi. Krew leje się strumieniami, słychać tylko trzask ćwiartowanego mięsa i sapanie karlic. Jedna z nich uspokaja Kozyrę: “Nie płacz maleńka, to tylko mężczyźni”. Jest to jedyna sentencja wypowiedziana w tym filmie. (…)

W ostatnim filmie Kozyry absurd staje się karykaturą. Trudno mi go postrzegać inaczej niż jako kulminację wszystkich wątków obecnych w poprzednich produkcjach, ostre przecięcie gordyjskiego węzła, proste rozwiązanie wszystkich poczynań i wcieleń Kozyry, brutalne sprowadzenie manipulacji tożsamością do krwawej łaźni. Podany jest on oczywiście z czarnym humorem biorącym wszystko w nawia (…). 

Film kończy się zaklęciem rzuconym przez Kozyrę na okrutne gospodynie. Za pomocą jednego czaru wszystkie karlice zostają zamienione w wielkie muchomory. Na scenie pozostaje sama artystka, a ten sielankowo bukoliczny horror kończy się happy endem. No, prawie. 

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 

INFORMACJE DODATKOWE

• Projekt powstał w ramach stypendium DAAD w Berlinie, które Katarzyna Kozyra otrzymała w 2003 roku.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 

ZOBACZ WIĘCEJ

 

• „Katarzyna Kozyra, Casting”, Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 2010.
• Summertale, Zak/Branicka, Berlin 2008.

• W SZTUCE MARZENIA STAJĄ SIĘ RZECZYWISTOŚCIĄ

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 

Podziękowania za współpracę zechcą przyjąć:

 

Produkcja:

Kunsthalle Wiedeń, Romaeuropa Festival, Schwarzenberg Pałac i ogrody, Wiedeń, Instytut Polski w Rzymie,

Teatro Palladium, Università Roma Tre.

 

W SZTUCE MARZENIA STAJĄ SIĘ RZECZYWISTOŚCIĄ

Film paradokumentalny z cyklu „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”

2006

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS TECHNICZNY

Jednokanałowa projekcja (kolor), 4:3 PAL, 20’58”, dźwięk, wersja językowa: angielski.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

FILM

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS

Film paradokumentalny, opowiadający historię projektu „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością” – od fascynacji Katarzyny Kozyry Glorią Viagrą, przez pierwsze lekcje śpiewu u Maestra oraz lekcję „wychowania do kobiecości” u Glorii, po występy na scenach: w klubach i teatrach, dokonanie kastracji na deskach Teatro di Villa Mazzacorati w Bolonii. Inscenizowane sceny filmowej opowieści przerywają dokumentalne wypowiedzi współpracowników artystki, uczestniczących w tym projekcie w różnych rolach i na różnych etapach: od Maestra i Glorii („bez nich jak bez dźwięku i obrazu” – jak stwierdziła artystka), przez kuratorów, po członków ekipy scenicznej i technicznej. Całość filmu podsumowuje Kozyra wypowiadając wprost do kamery buńczuczny tekst: „Każdy może tańczyć, śpiewać i grać. I z tej mojej wszechmocy bierze się pewność, że za cokolwiek się wezmę osiągnę sukces, bo jestem utalentowana w każdej dziedzinie”.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Produkcja:

Katarzyna Kozyra.

 

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 

INFORMACJE DODATKOWE

 

• Projekt powstał w ramach stypendium DAAD w Berlinie, które Katarzyna Kozyra otrzymała w 2003 roku.

• W pracy „Koszmar” można usłyszeć fragmenty „Voi che Sapete” z „Wesela Figara” Mozarta.

• Performans „Koszmar” odbył się w Teatro Sociale w Trydencie.

• W pracy „Kwadrans” można usłyszeć fragmenty „Voi che Sapete” z „Wesela Figara” Mozarta.

• Performans „Kwadrans” odbył się w Carnegie Museum of Art, Music Hall w Pittsburgu.

• Bohaterka projektu „Diwa” pojawia się także w pracy „Cheerleaderka”.

• Praca „Diwa” znajduje się w kolekcji Muzeum Narodowego we Wrocławiu.

• W pracy „Zimowa opowieść” można usłyszeć fragmenty arii Olimpii z „Opowieści Hoffmanna” Offenbacha

• Zdjęcia do filmu „Zimowa opowieść” były realizowane w siedzibie Teatru Cinema w Piechowicach-Michałowicach.

• „Zimowa opowieść” jest pierwszy projekt, do którego Kozyra zaprosiła karzełki: „Opowieść letnia”, „The Midget Gallery”.

• Performens „Il Castrato” odbył się w Teatro San Leonardo w Bolonii.

• W projekcie „Il Castrato” wykonano utwory: „Ave Maria” Schuberta oraz „La verita in cimento” Vivaldiego.

• Wersja filmowa „Il Castrato” znajduje się w kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi.

• W chórkach pracy „Cheerleaderka” występują kuratorki i dyrekcja Zachęty – Narodowej Galerii Sztuki (Warszawa), gdzie teledysk był kręcony.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

ZOBACZ WIĘCEJ

 

• „Katarzyna Kozyra, Casting”, Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 2010.

• „Katarzyna Kozyra. Performances. In der Kunst werden Träume wahr”, DAAD Berliner Künstlerprogramm, Berlin 2007.

• „Katarzyna Kozyra, In Art Dreams Come True”, Hatje Cantz 2007.

• „W sztuce marzenia stają się rzeczywistością”, BWA Wrocław 2007.

• „Katarzyna Kozyra”, Galleria Civica di Arte Contemporanea, Trento 2004.

• Wątki operowe w twórczości Katarzyny Kozyry. Spotkanie z Grzegorzem Pitułejem, Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, Warszwa, Data powstania: 04.12.2010

•  

• ________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

  Podziękowania za współpracę zechcą przyjąć:

Adam Ostrowski, Adam Różański, Agnieszka Morawińska, Alberto Badas, Andrea Alessandro La Bozzetta,  Ania Godowska, Anita Mereu, Anna Godowska, Anna Jagiełło, Anna Kraskowska, Anna Nizio, Antonio Coco, Antonio Perrone, Arne Hektor, Artur Zwierzchowski, Bagonga Basinger, Bartosz Figurski, Bernardo Bethonico, Błażej Szychowski, Bogumił Kostrzewa, Carmine Di Matteo, Cezary Chojnowski, Chiara Fraticelli, Christian Guidi, Corrado Loddo, Cosimo Terlizzi, Daniela Moramarco, Daniela Sannicolo, Daniele Oldani, Daniele Tiano, Danilo Rosato, Davide Del Pozzo, Eclisia Soledad, Ela Białkowska, Elena Morante, Etna Moss, Eugenio Valentinuzzi, Ewa Kozyra, Ewa Łuczak, Fabio Cavallucci, Fabrizio Di Tommaso, Francesco Gianvito, Franciszek Wardyński, Friedrich Meschede, Gaeta Jones, Gaia Bartolini, Gianluigi Ghirigatti, Giovanni Favia, Giovanni Maria, Contini, Gisela, Giulio Raffaele Giarrocco, Gloria Viagra, Grzegorz Jednaki, Grzegorz Kowalski, Grzegorz Pitułej, Hanna Wróblewska, Isabell Spengler, Ivo Pietribiasi, Iwo Pawłowski, Jacopo Mazzonelli, Jarosław Bajdowski, Jarosław Bzdak, Jarosław Roszyk, Jerzy Jednaki,  Jerzy Sobociński, Jonathan Girolami, Jonny Pettazzoni, Julia Leopold, Jurek Sobociński, Karina Kleszczewska, Katarzyna Szumska, Klaudia Polak-Szewczyk, Leonardo Feltrin, Lino Greco, Loredana Vitale, Luca Santacroce, Maciej Kowalski, Maciej Zabielski, Magda Sawon, Marcella Loconte, Marcello Seregni, Marcin Fabiński, Marcin Oliva Soto, Marco Buontigli, Marek Batóg, Margaret Liley, Marianne Greber, Marilena Frati, Marina di Ravenna, Mariusz Mielęcki, Massimiliano Tortora, Massimo Sciacca, Maurizio Cecconi, Maurizio Guiducci, Michał Zawadka, Michele Dattanasio, Michele Orvieti Sebastian Pacheco, Mieszko Zieliński, Mike Marison, Minze Tummeschidt, Mirek Szewczyk, Mirosław Woźniak, Nino Panino, Paolo BaiettaPaolo Liaci, Paweł Althamer, Paweł Freus, Pierluigi Bottino, Piotr Nawrocki, Rafał Wawrzeniecki, Riccardo Russo, Friedrich Meschede,Robert Czyżewicz, Sabine Folie, Sandra Murer, Santo Ovieri, Sanzio Venturi, Sara Ballestriero, Sebastiano Taiti, Shirley Tampax, Simona Cazzari, Sławek Łuczak, Szymon Osiński, Thierry Bell, Thomas Pellizoia, Timidina, Tomasz Bartosz Kireńczuk, Tomasz Górnicki, Tomasz Mielech, Tomasz Piłat, Valentina Cencetti, Valentina Lanzetti, Viola Łabanow, Vivian Lorca, Waldemar Cichoński, Walter Rovere, William John Pascoe, Włodzimierz Końko, Wojciech Mrozicki, Wojciech Stokowiec, Zbyszek Szumski.