1992

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS TECHNICZNY

Rozmiar różny, odbitki barytowe „na zimno”.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

DEMO

 

 

 

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

OPIS

Przez cały 1992 rok, będąc na czwartym roku studiów, na wydziale rzeźby warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, Katarzyna Kozyra fotografowała swojego przyjaciela i współlokatora z mieszkania na Rakowieckiej w Warszawie, Andrzeja Karasia, artystę o charakterystycznej posągowej urodzie. Kozyra w tym czasie nie uczestniczyła w zajęciach na uczelni. Profesor Kowalski zaliczył jej rok na podstawie przedstawionej mu serii fotografii ukazujących Karasia. W tym samym roku zdiagnozowano u Kozyry ziarnicę złośliwą (Morbus Hodgkin). Walka z chorobą trwała do marca 1996, kiedy nastąpiła jej remisja. Z tej niemal całorocznej współpracy powstało kilka serii przedstawiających modela (od jego nazwiska pochodzą nazwy poszczególnych serii) w różnych sytuacjach. Serie łączy nagość, erotyka i wrażenie oglądania „martwych natur”, pomimo zawsze pierwszoplanowej roli modela. Przypominają zabawy  z wykorzystaniem domowych rekwizytów: prześcieradła jako tła, firanek, doniczkowych kwiatków.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Polaroidy czarno-białe

rozmiar różny

‘Polaroids’ play with ambiguity. What they all have in common is the figure of a model of classical stature
and the purist mise-en-scene of the white background featuring a slightly creased fabric. Posing in a relaxed manner, the model holds two reed stalks in his hands; arranged differently each time, the stalks lend the figure a dynamic lightness, even a spiritual dimension. […] The model alternatively represents Apollo, Dionysius, Atlas and Adonis. But he may also personify Biblical figures; he has a lot in common with widely known figures of angels, saints, or Old Testament Kings […] The Judeo-Christian world is in turn supplanted with shamanic energies, vibrations of some primordial cults and ritual dances […] But this is not all. Kozyra’s photographs have their roots in contemporary art and fully belong to it. Comparisons with other contemporary photographers come to mind, for example Robert Mapplethorpe.


Danuta Ćwirko-Godycka, Playing with ambiguity [in cat.:] Mystical Perseverance and Rose. Contemporary Art, State Gallery of Art, Sopot [published 1993?], p. 45 

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Karaski w wołowinie

40 x 40 cm

Jest to seria zdjęć realizowanych w Sopocie podczas pobytu artystów na inauguracji wystawy „Perseweracja mistyczna i róża. Sztuka najnowsza”, organizowanej w Państwowej Galerii Sztuki. Sesja ta wyraża nowe zainteresowania artystki, które zaczynają krążyć wokół dekompozycji, butwienia czy procesu rozkładu. Kozyra – z charakterystyczną dla siebie przewrotnością – pokazuje to zestawiając ze sobą pozornie niepasujące do siebie elementy: fragmenty porąbanych kawałków krowiego mięsa wraz z kośćmi oraz wypielęgnowane ciało pięknego modela. Mięso jest tu materiałem plastycznym, niczym glina czy plastelina, a Karaś – z charakterystyczną dla siebie posągowością – pieści, pławi się i otula mięso, i siebie tym mięsem. Nagość modela w symboliczny sposób łączy się z surowością mięcha. Wizyty artystki w rzeźniach, fotografowanie padliny, fascynacja rozkładem, zgnilizną, trawieniem, mieleniem, tu ukazana w bardzo estetycznych kompozycjach i oryginalnych kadrach, mięsu nadających cech antropomorficznych, a ludzkiemu ciału padła; te fascynacje doprowadziły rok później do realizacji pracy dyplomowej – „Piramidy zwierząt”

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Karaski w pościeli

Rozmiar różny

Kozyra pracując z Karasiem organizowała scenografie i aranżowała różne sytuacje, w których model musiał się odnaleźć. Były to sceny od abstrakcyjnych, zupełnie wykreowanych, jak te z wykorzystaniem surowego mięsa, po zwyczajne scenki rodzajowe. „Karaski w pościeli” należą do tej drugiej grupy prac – nawiązujących do życia codziennego. Zdjęcia przestawiające nagiego mężczyznę w łóżku w otoczeniu pomiętej pościeli mogą wręcz razić dosłownością i dobitnością erotyki. Jednak Kozyra nie byłaby sobą, gdyby postawiła wyłącznie na sfotografowanie z góry kilku frywolnych scen. W tej serii wraca do zabawy pozami i konsekwentnie posługuje się kontrastami zestawiając ze sobą rzeczy, tematy, które pozornie się wykluczają, czy też wydaje się, że nie przystoi aby je razem zestawiać. Tak też jest w „Karaskach w pościeli”, gdzie wykorzystując znane odbiorcom z zupełnie innych przedstawień ikonograficznych figury, artystka pokazuje ujęcia modela w pozach ukrzyżowania czy wizerunków św. Sebastiana. Zestawienia te sprawiają, że nie są to zwykłe erotyki, akty, ale przedstawienia o charakterze prowokacji intelektualnych.  

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

INFORMACJE DODATKOWE

• Debiut fotografii miał miejsce na wystawie „Perseweracja mistyczna i róża. Sztuka najnowsza” w Sopocie, 1992.
• W 1997 roku Andrzej Karaś poradził Katarzynie Kozyrze, aby poszła obejrzeć Király — turecką łaźnię odwiedzaną głównie przez gejów, ale w niektóre dni tygodnia otwartą także dla kobiet. Dzięki tej wizycie Kozyra zdecydowała się zrealizować„Łaźnię”.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

ZOBACZ WIĘCEJ

 

• „Katarzyna Kozyra, Casting”, Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa 2010.
• „Rzeźbiarze fotografują”, kat. wystawy, Muzeum Narodowe w Warszawie, 2004.

• PIRAMIDA ZWIERZĄT

• ŁAŹNIA

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Podziękowania za współpracę zechcą przyjąć:

Paweł Althamer, Katarzyna Górna, Andrzej Karaś, Jacek Markiewicz, Ola Semenowicz, Ryszard Ziarkiewicz

Praca powstała dzięki wsparciu mamy Kozyry, Alicji.